اید‌ه‌ی اساسی ای که پس پشت جهان پیش روی شماست، تنشی بنیادین و فراگیر ناشی از زیستن در هستی است؛ هستی‌ای یکسر بشری و توامان جهانی که در قالب ساختاری تکنیکی و فراگیر، امکان هر نوع خروج از تعین یافتگی را از سوژه ها سلب کرده است. تنشی درون ماندگار که بازنمایی امر واقعی را تحت سیطره خود دارد. این مجموعه تلاشی است شخصی برای تخيل حول مفهوم رهایی – رهایی از ساختاری فضا- زمانمند، امری تاریخی و جغرافیایی. تلاش هنرمند بر آن بوده که جدال بین انسان و جهان واقعی ای که او را احاطه کرده است، در بیانی نمادین بازنمایی شود. جدال عاملیت فردی و ساختاری که خود را جبراً بر فرد تحمیل می کند. این جدال در قالب گریز از متدهای نظام مند و فقدان مرکزیت و سیالیت خطوط و رنگها خود را بازنمایی می کند؛ این مجموعه روایتی است از تن زدن هنرمند از پذیرش این تعين و در عین حال روایتی است از شکست دائمی او در این جدال. در این مجموعه، طبیعت همان افقی است برای رهایی، امکانی در پیش روی آدمی انسانی که در جهانی خودساخته گرفتار آمده، و پرتره همان بدن خودآگاه هنرمند است؛ خودآگاهی ای که با مقاومت درون این شبکه فراگیر و قدرت بیرونی مسلط تلاش دارد تا با خروج از قالب تعیین شده دست به تاسیس هویتی جدید پژند. اما همواره توسط نیرویی مسلط سرکوب می شود و پرتره – به مثابه خودآگاهی هنرمند- را مخدوش، سپال و متناقض برمی سازد. اما این تلاش متوقف نمی شود و نیرویی از مواجهه هنرمند و طبیعت دائما در حال بازتولید شدن است این مجموعه روایتی است از تلاش برای رهایی؛ جدال و شکستی ابدی.
2020
اید‌ه‌ی اساسی ای که پس پشت جهان پیش روی شماست، تنشی بنیادین و فراگیر ناشی از زیستن در هستی است؛ هستی‌ای یکسر بشری و توامان جهانی که در قالب ساختاری تکنیکی و فراگیر، امکان هر نوع خروج از تعین یافتگی را از سوژه ها سلب کرده است. تنشی درون ماندگار که بازنمایی امر واقعی را تحت سیطره خود دارد. این مجموعه تلاشی است شخصی برای تخيل حول مفهوم رهایی – رهایی از ساختاری فضا- زمانمند، امری تاریخی و جغرافیایی. تلاش هنرمند بر آن بوده که جدال بین انسان و جهان واقعی ای که او را احاطه کرده است، در بیانی نمادین بازنمایی شود. جدال عاملیت فردی و ساختاری که خود را جبراً بر فرد تحمیل می کند. این جدال در قالب گریز از متدهای نظام مند و فقدان مرکزیت و سیالیت خطوط و رنگها خود را بازنمایی می کند؛ این مجموعه روایتی است از تن زدن هنرمند از پذیرش این تعين و در عین حال روایتی است از شکست دائمی او در این جدال. در این مجموعه، طبیعت همان افقی است برای رهایی، امکانی در پیش روی آدمی انسانی که در جهانی خودساخته گرفتار آمده، و پرتره همان بدن خودآگاه هنرمند است؛ خودآگاهی ای که با مقاومت درون این شبکه فراگیر و قدرت بیرونی مسلط تلاش دارد تا با خروج از قالب تعیین شده دست به تاسیس هویتی جدید پژند. اما همواره توسط نیرویی مسلط سرکوب می شود و پرتره – به مثابه خودآگاهی هنرمند- را مخدوش، سپال و متناقض برمی سازد. اما این تلاش متوقف نمی شود و نیرویی از مواجهه هنرمند و طبیعت دائما در حال بازتولید شدن است این مجموعه روایتی است از تلاش برای رهایی؛ جدال و شکستی ابدی.